کد مطلب:124736 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:175
شهادت حجر بن عدی
به شهادت حجر گرچه اشاره شد، لیكن توضیح بیشتر لازم است.
معاویه در سال 50 امارت بصره را نیز به زیاد واگذار نمود و زیاد هنگامی كه بر دو منطقه مسلط شد و قتل و غارت فراوان مرتكب شد پیروان علی علیه السلام و اهل بیت را به قتل می رساند كه حجر بن عدی و یارانش بر علیه آنان شوریدند. زیاد موضع گیری حجر را به اطلاع معاویه رساند. معاویه از وی خواست تا حجر و یارانش را دستگیر و به شام اعزام كند. زیاد 14 نفر را كتف بسته (با آهن آنان را بسته) با فرماندهی وائل بن حجر نیروها مسلح به شام فرستاد. و قاصدی فرستاد معاویه را از اقدام خود با خبر نمود. در روستای «عذرا» [1] آنان متوقف می شوند تا قاصد معاویه می رسد. دستور می آورد كه شش نفر آنان به قتل برسانند و هشت نفر آزاد شوند. پیام را به آنان می رسانند و به آن شش نفر می گویند اگر از علی علیه السلام بی زاری بجویید و بر وی لعن كنید آزاد هستید آن جوان مردان می گویند از هر كسی كه از علی بی زار است بی زاری می جوییم.
آنان یك شب فرصت زندگی دارند در آن شب قبر خود را خود حفر می كنند. و كفن برای آنها آماده كرده می پوشانند كه در این باره حجر گفت چگونه ما را همانند كفار می كشید، همانند مسلمان كفن به تن می پوشانید! آنان تا به صبح در حال عبادت به سر می بردند.
[ صفحه 114]
در هنگامی كه آنان را به مسلخ عشق می برند می گوید اذن بدهید وضو بگیریم. اجازه می دهند. آنگاه می گوید هر گاه وضو گرفته ام دو ركعت نماز خوانده ام اجازه بدهید دو ركعت نماز بخوانم اجازه می دهند. نماز خیلی كوتاه انجام می دهد و می گوید گرچه نماز را دوست می دارم، لیكن چون ممكن است متهم شوم كه از قتل در هراسم نماز را كوتاه، آن گونه كه كوتاه ترین نماز در عمرم انجام دادم.
وی وصیت می كند خون های بدنم راشستشو ندهید می خواهم با همین خون ها در صراط با معاویه ملاقات كنم. حجر را به همراه یارانش به قتل می رسانند. هر شش نفر را به طرز فجیع دست بسته كه مقتول صبرا نامیده می شوند به قتل رساندند! اسامی شش نفر، حجر بن عدی، شریك بن شداد، صیفی بن فسیل، قصیبه بن ضبیعه، محرز بن شهاب، كلام بن حیان. یكی دیگر از آنان را به نام عبدالرحمن بن حسان را به زیاد بر می گرداند كه زیاد آن را زنده بگور می كند. [2] .
معاویه در سال 50 امارت بصره را نیز به زیاد واگذار نمود و زیاد هنگامی كه بر دو منطقه مسلط شد و قتل و غارت فراوان مرتكب شد پیروان علی علیه السلام و اهل بیت را به قتل می رساند كه حجر بن عدی و یارانش بر علیه آنان شوریدند. زیاد موضع گیری حجر را به اطلاع معاویه رساند. معاویه از وی خواست تا حجر و یارانش را دستگیر و به شام اعزام كند. زیاد 14 نفر را كتف بسته (با آهن آنان را بسته) با فرماندهی وائل بن حجر نیروها مسلح به شام فرستاد. و قاصدی فرستاد معاویه را از اقدام خود با خبر نمود. در روستای «عذرا» [1] آنان متوقف می شوند تا قاصد معاویه می رسد. دستور می آورد كه شش نفر آنان به قتل برسانند و هشت نفر آزاد شوند. پیام را به آنان می رسانند و به آن شش نفر می گویند اگر از علی علیه السلام بی زاری بجویید و بر وی لعن كنید آزاد هستید آن جوان مردان می گویند از هر كسی كه از علی بی زار است بی زاری می جوییم.
آنان یك شب فرصت زندگی دارند در آن شب قبر خود را خود حفر می كنند. و كفن برای آنها آماده كرده می پوشانند كه در این باره حجر گفت چگونه ما را همانند كفار می كشید، همانند مسلمان كفن به تن می پوشانید! آنان تا به صبح در حال عبادت به سر می بردند.
[ صفحه 114]
در هنگامی كه آنان را به مسلخ عشق می برند می گوید اذن بدهید وضو بگیریم. اجازه می دهند. آنگاه می گوید هر گاه وضو گرفته ام دو ركعت نماز خوانده ام اجازه بدهید دو ركعت نماز بخوانم اجازه می دهند. نماز خیلی كوتاه انجام می دهد و می گوید گرچه نماز را دوست می دارم، لیكن چون ممكن است متهم شوم كه از قتل در هراسم نماز را كوتاه، آن گونه كه كوتاه ترین نماز در عمرم انجام دادم.
وی وصیت می كند خون های بدنم راشستشو ندهید می خواهم با همین خون ها در صراط با معاویه ملاقات كنم. حجر را به همراه یارانش به قتل می رسانند. هر شش نفر را به طرز فجیع دست بسته كه مقتول صبرا نامیده می شوند به قتل رساندند! اسامی شش نفر، حجر بن عدی، شریك بن شداد، صیفی بن فسیل، قصیبه بن ضبیعه، محرز بن شهاب، كلام بن حیان. یكی دیگر از آنان را به نام عبدالرحمن بن حسان را به زیاد بر می گرداند كه زیاد آن را زنده بگور می كند. [2] .
[1] مرج عذرا روستايي حدود شصت كيلومتري دمشق (معجم البدان، ج 6، ص 303) در جاده به سمت عراق و مزار حجر و اصحابش مشخص و مزار زائران است. و بيشتر افرادي كه به زيارت اماكن مشرفه سوريه مشرف مي شوند به زيارت حجر نيز نائل مي گردند.
[2] طبري، ج 4، ص 478 و 494 تا 498، اسد الغابة، ج 1 ص 565 استيعاب، ج 1، ص 389 انساب اشراف، ج 5، ص 26222 تا 270.